Eindelijk een weekje rust...

Na enkele drukke fietsdagen is het eindelijk een weekje rust...

Vorige vrijdag ben ik toch nog even gaan losrijden. Eigenlijk had ik een te heuvelachtig parcours gekozen. Te veel klimmen en een verdomd krachtige wind maakten het niet echt aangenaam om te fietsen.

Zaterdag was het de Peter Van Petegem Classic. Hier zag ik toch al een tijdje naar uit. Ik had graag de 118 km gereden, maar de groep koos voor 86 km dus was de keuze gemaakt. Het was een heel mooie rit onder een stralende zon. Via enkele kuitenbijters ging het richting Geraardsbergen. Hier gingen we via de Kloosterstraat de Muur en Kapelmuur op. Ik zag er naar uit want het was de eerste keer dat ik met de racefiets de Muur ging oprijden en dan nog direct via de steile kant van de Kloosterstraat (noemt nu eigenlijk de Abdijstraat).
En ik heb mezelf verbaasd en tamelijk vlot de Muur opgereden op mijn eigen tempo. Ok, eenmaal tussen de bomen stond ik op de lichtste versnelling, maar ik trek het me niet aan. Tijdens de klim zeker een 15 tal renners voorbij gegaan en alleen op het steilste stuk was het even lastig met die omhoogstekende kasseien, maar toch mooi boven geraakt :-)

Boven op de top was het een waar buffet op de bevoorrading. Je betaalt een serieus bedrag voor de rit, maar je krijgt er wel wat voor terug. Organisatie was top met seingevers en/of politie aan de drukke oversteken.
Na de Muur was klassiek de Bosberg aan de beurt en hier had ik wat schrik van. De laatste keer heb ik hierop met de racefiets serieus mogen 'stoempen' om boven te geraken, maar nu ging het enoooorm vlot. De aanloop naar de Bosberg (3 à 4% van in Atembeke dorp tot aan de voet) zat ik in de mooi peloton dus konden we al wat vaart maken. Eenmaal aan de voet zag je het verdomd grote peloton op enkele seconden uit elkaar vallen. Ik ben de ene na de andere voorbij gegaan en verschillende keren moeten uitwijken om een zwalpende renner voorbij te gaan. Niet zo vanzelfsprekend als je met zo'n colonne tegelijk naar boven gaat.

Na de Bosberg ging het naar de voet van de Congoberg. Heel leuke en lange klim die ik al enkele keren (vanop verschillende flanken) heb opgereden. Hier opnieuw in grote groep aan de klim begonnen en heel vlot bovengeraakt. Vanaf deze klim was het via nog enkele kuitenbijters terug richting Aalst.

Door een eigen stommiteit heb ik het stuk tussen de top de Muur en halverwege de Congoberg niet geregistreerd met de Garmin waardoor ik een kleine 12 km ontbreek op Strava. Uiteindelijk had ik dus een kleine 95 km gereden en ongeveer een 900 hoogtemeters.

Zondag was het Pasen en eens gezinsdag. Geen fiets, maar eens de benen onder tafel.
Weet je, de laatste maanden steek ik een pak meer 'effort' in het gezond leven en eten. Op dagen zoals Pasen waarop je een hele dag goed 'borgondisch' eet, begin ik me enorm schuldig te voelen. Je doet dan je best om je lichaam te geven wat het wil en dan voelt zo'n 'boefdag' niet plezant aan...

Gisteren moest ik de schade wat inhalen en heb ik een mooie, relatief vlakke, rit van 70 km rond het Donkmeer gereden. Voor ik het besefte had ik na 30 km al een gemiddelde van +- 27 km/u met lichte wind op kop. Daarbij niet genoeg gegeten en gedronken en ik voelde de bui al hangen. Na 50 km was het vet eraf en na 60 km was het vat leeg. Elk klimmeke deed pijn, op het vlakke kon ik het wel nog goed houden.
Uiteindelijk een gemiddelde van 25,5 km/u gehaald, maar leeg toegekomen.
Wel vreemd... personen die mijn blog van in het begin volgden weten dat ik in het begin enorm klaagde van het doorzakken door mijn knieën als ik aan het verzuren was. Nu was ik ook bijna verzuurd, maar de knieën gaven geen krimp. Blijkbaar heeft de training toch zijn nut bewezen.
Ik had wel enorm last van de onderrug (eigenlijk de hele rug) en ik voelde weinig kracht vanuit de bovenbenen en niet vanuit de knieën en kuiten dus ik denk wel dat de rug de boosdoener kan geweest zijn. Deze week heb ik een afspraak met de osteopaat om het eens na te kijken...

Dus, nu even wat rustiger aan doen zodat alle kwaaltjes wat kunnen genezen en het lichaam wat kan recupereren, en dan beginnen we aan de laatste rechte lijn. De Mont Ventoux volgt al binnen 2 maanden dus de kriebels beginnen te komen :-)

Opgelet: rustweek wil niet zeggen dat ik niet op de fiets ga kruipen :-) Om de 2 à 3 dagen ga ik eens een uurtje losrijden zonder weerstand.

Seeya later !