The last post...

Ik weet het: het is nu al een kleine 10 dagen geleden dat ik mijn 'I did it'-post heb toegevoegd, maar ik had wat tijd nodig om wat af te kicken van het fietsen.

Ik kan zeggen dat het slotfeest de moeite was en dat we ons goed hebben geamuseerd. Genieten van de temperatuur (30+°), omgeving, sfeer, drank, eten & muziek. Nadat ik terug in het hotel kwam van de beklimming ben ik gezellig gaan eten in het pittoreske Vaison-la-Romaine en heb ik genoten van de heerlijke lokale 'verwennerijen' ;-)

De nacht van zaterdag op zondag was heel kort en de busreis naar huis was een marteling voor de rug :-(
Momenteel zit deze laatste weer serieus vast en mag ik voor ik volgend weekend naar de Ardennen trek voor een fietsweekendje van Triple R, terug eens bij de kine passeren...
Neeje, de volgende keer dat ik iets soortgelijks doe, zal het niet meer met de bus zijn en ook niet meer op zo weinig dagen. Een weekje naar ginder om eerst wat op rust te komen en ook eens wat rustige (lees: minder hoogtemeters) ritjes te doen en te kunnen genieten van de mooie omgeving.

De dagen nadien een beetje last gehad van wat spierpijn, maar dat was snel over. Gisteren ben ik toch nog eens op de fiets gesprongen en ben ik de 60 km van de Bianchi in Aalst (mijnen achtertuin) gaan rijden. De rug zat muurvast, maar op het einde ging het al wat beter. Er is dus wat hoop :-)

Om even terug te komen op de klim zelf. Na een dag of 2 konden we onze tijden opvragen en ik was dusdanig verschoten van het resultaat. Ik ben uitgekomen op 2u24m. Als ik de superkandidaten van la Cannibale niet meereken dan waren er 389 fietsers (mannen en vrouwen) die dezelfde klim als ik hebben gedaan.
Met mijn tijd ben ik op de 88ste plaats terecht gekomen. Als ik enkele de mannen meereken is dit de 77ste plaats.
Ok, ik ben niet gestopt aan de bevoorrading en ik heb hierdoor niet minstens 10 minuten verloren, maar door in één stuk te rijden heb ik wel nergens kunnen uitrusten en lag mijn snelheid een stuk lager. Dus al bij al, ben ik enorm trots op mezelf! En er is ruimte voor verbetering ;-)
De gemiddelde tijd van alle mannelijke deelnemers lag op 2u45 dus doe ik toch dik 20 minuten beter...

Wat mijn volgende uitdaging weet ik nog en ga ik zeker nu nog niet beslissen. Of het met een organisatie zal zijn of niet, kan ik ook nog niet zeggen.
Ik heb de laatste dagen al wat zitten rondneuzen en er zijn 2 bergen die mijn voorkeur hebben en dat zijn de Grossglockner (25 km aan 5,7% gemiddeld) of de Stelvio vanuit Prato (24 km aan 7,5% gemiddeld). Keuze zat, maar de beslissing zal pas begin volgend jaar vallen :-)

Dus bij deze was dit mijn laatste post wat betreft deze uitdaging. Al bij al is het meegevallen, maar ik heb mezelf teveel druk opgelegd door te snel te beginnen met opbouwen (september vorig jaar).
Nu dus wat genieten van de zomer en het gezinneke. De fiets zal overal meegaan en ik zal nog vele kilometers bollen. Deze winter ga ik waarschijnlijk beginnen met lopen en ga ik terug 1 à 2 keer per week naar de spinning. Daar heb ik me vroeger zo met geamuseerd, maar paste vorige winter niet in mijn schema. Terug eens wat meer plezier hebben in plaats van te MOETEN fietsen.

Misschien horen jullie me volgend jaar terug !

Bedankt aan diegene die me al die maanden hebben gevolgd en me misschien een hart onder de riem hebben gestoken.

Au revoir!

Mission accomplished

Voor ik naar het slotfeest vertrek, nog dit:

Shit man, ik heb het potverdekke gehaald !!!!!!!!!!

Ik heb de klim in één stuk opgereden (zelfs bevoorrading niet gezien en dus niet gestopt) en ben boven geraakt op ongeveer 2u 23min.

De eerste 9 kilometers gingen heel vlot. Nooit echt afgezien en af en toe eens boven de 10%, maar meer niet.

Maar vanaf km 10 begon het pas. 6 km aan constant 9/10/11/(12)%. Afzien tot aan Chalet Liotard en even op effen komen., maar direct nadien kwamen de haarspelden er aan en bleef het maar klimmen met percentages van 8% en meer. Op een 4 km van de top (wanneer je de toren voor het eerst ziet en het maanlandschap begint) gebeurde wat ik vreesde.
Ik rijd met een compact (34/30) en eigenlijk had ik nog een versnelling of 2 meer gehad. Hierdoor moest ik een ganse klim (allé, toch boven de 8%) serieus stoempen en als ik dan soms niet effe kan recupereren, dan krijgt de onderrug het te hard te verduren.

Gevolg: de laatste 3 à 4 kilometers heb ik 2 keer effe moeten stoppen en de druk van de rug te halen en lag het tempo ook een pak lager.

MAAR uiteindelijk ging die laatste km op adrenaline een pak beter en was ik oh zo blij dat ik de top bereikte.
Nog nooit heb ik in mijn leven zoooo genoten van een rit en vooral beklimming. Dit soort klimmen heeft iets MAGISCH. De hele sfeer rond de berg, het afzien, het onderling motiveren van de mensen, ... ONVERGETELIJK!

Op de top heb ik een halfuurtje verbleven en dan ben ik tot Chalet Renard gereden en van daar opnieuw de klim tot de top gedaan. Dat maanlandschap is ook ongelooflijk en dat wil ik volgend jaar eens volledig vanaf de voet doen.

Ok, vandaag was MAAR één keer de Ventoux op en nog een 6 kilometers aan 9%, maar ik ben er superblij mee.

Ik heb de analyse van de Ventoux-klim even uitvergroot. Thuis ga ik eens kijken of ik dat stuk uit de rit kan 'knippen' en als aparte rit kan posten

Allé, soit, nu ga ik me eens laten gaan op het slotfeest.

Later volgen er meer details :-)

Ter plaatse !

Yep, nog enkele uurtjes en ik vertrek voor mijn rit naar de top van de Ventoux.

Gisterenavond vertrokken we met 3 bussen richting de Provence, Zuid-Frankrijk. In totaal gaan morgen 3500 fietsers op en rond de Ventoux rijden met de organisatie. Tot mijn grote verbazing was mijn fietscollega David ook ter plaatse, een leuke verrassing. Konden we toch nog even bijpraten. Hij had bijna letterlijk een privé-rit, via fietstransport.be.

De hele nacht in de bus gezeten en met moeite een paar uurtjes ongemakkelijk kunnen slapen. Zo een lange busrit om de nacht in door te brengen is toch niets voor mij :-(
Nu, op het einde van de rit voelde ik me toch tamelijk goed en om 10u45 kwamen we aan in Vaison-la-Romaine. Ik moet zeggen dat toen ik de eerste de Ventoux zag opduiken op de achtergrond, ik even moest slikken. Wat een hoogte en die 2 torens doen je hart even overslaan.

Vaison-la-Romaine is echt een prachtig dorpje: bruisend, veel fietsers (logisch), mooie geschiedenis en bezienswaardigheden (zie onderaan).

Gisteren keeg ik al het goede nieuws dat ik mijn startpakket niet moest gaan ophalen in Bédoin, maar ik kreeg het direct bij de start. Leuk, ik moest me dus niet druk maken om vandaag naar Bédoin te MOETEN rijden.
Voor deze middag hadden we nog een pastabeker gekregen, dus had ik al direct mijn koolhydraten binnen. Na de middag ben ik dus samen met een paar mede-lotgenoten naar Malaucène gereden om de startplaats van morgen te gaan inspecteren. Daar is morgen trouwens ook het slotfeest met de dj's. Het zal een leuk feest worden waar de remmen zullen worden losgegooid. De bus komt ons om 19u halen aan het hotel en brengt ons om 1u terug. Zondagmorgen rond 10u zullen we terug vertrekken richting België om tegen een deftig uur terug thuis te zijn.

Soit, de rit van het hotel naar Malaucène gaat licht omhoog, maar is de ideale opwarmer voor morgen. In Malaucène zijn we even doorgereden tot de top van Col de la Madeleine. Op zich geen supercol, maar voor mij mijn eerste kennismaking met een dergelijke klim. Al bij al moet ik zeggen dat ik geen probemen had met de klim, maar ik ben er tegen 14 km/u opgereden waardoor de hartslag te hoog lag. Morgen zal ik dus enorm moeten doseren, maar ik zie het wel zitten. Ik ga niet beloven dat ik de klim in één stuk naar boven ga rijden, maar ik ga proberen te genieten. En ik ga niet alleen rijden, ik heb afgesproken met anderen :-)

De sfeer is hier trouwens super. Het was deze voormiddag al 26 graden en deze namiddag liep het nog een pak hoger op. Zaaaaaaalig. Het terras van het hotel kijkt van de eerste verdieping uit op het mooie plein van het dorp:

De oude Romeinse brug zijn we ook gaan opzoeken en is echt adembenemend. Op de achtergrond van de foto herken je de Ventoux :-)

Van het moment dat je Vaison-la-Romaine verlaat doemt de immense Ventoux. 'Je kan er gewoon niet anders dan respect voor hebben.'

Dus morgen is het dé dag hé. Om 6 uur heb ik afgesproken voor het ontbijt om tegen 7u te vertrekken naar Malaucène. De 'Ventouristen' mogen pas vertrekken om 7u30, dus zullen we bij de eersten zijn. Eerste doel is om de top te halen en als dit lukt én er is nog 'poeier' over, dan dalen we af naar Sault en doen we de klim ook langs die kant. Het stuk van Chalet Reynard tot de top zou ik toch graag ook eens rijden.

Vandaag wel kennis mogen maken met de wind rond het middengebergte. Heel de weg terug was het wind op kop en het was serieus beuken. Hopelijk gaat de wind morgenvroeg wat liggen en hebben we er tijdens de klim niet veel last van :-s

 Allé, het kan zijn dat jullie morgen niets van mij horen en dat het voor zondag of maandag zal zijn. Afhankelijk van hoe lang ik over mijn klim(men) doe en of ik tussen mij thuiskomst en het feest morgenavond nog tijd heb, laat ik wel iets weten !

En vergeet jullie kaarsjes morgenvroeg niet :-D



 

Ready, set... GO!

Yep, laatste dag voor vertrek. Morgenavond om 22u vertrekt de bus vanuit Tongerlo naar het zuiden van Frankrijk.

Eerlijk? De zenuwen gieren door mijn lijf en ik kan het niet tegenhouden. Ik ga blij zijn als ik morgen op de bus ga zitten. Hopelijk kan ik wat slapen op de bus en ben ik geen wrak als ik ginder toe kom.

Morgenavond ga ik nog eerst langs voor een sportmassage. Zal me ook wat helpen om te ontspannen.
Maar ik zie er wel enorm naar uit: de omgeving, het zalige weer, de Franse gezelligheid, ... en de eerste kennismaking met het middelgebergte...

Fiets staat volledig klaar, morgen de koffer nog wat vullen, nog wat songs aan mijn playlist toevoegen voor tijdens de klim, ...

Maar vooral het genieten moet centraal komen te staan. Genieten van de omgeving, genieten van het afzien op een klim. Het lastigste zal zijn om een gunstig tempo te vinden bij het klimmen: niet te traag, niet te snel, hartslag onder de omslagpols proberen te houden en rustig blijven.

Naar het schijnt heeft het dorpje waar ik verblijf (Vaison-la-Romaine) ook vanalles te bieden: het heeft vele Romeinse overblijfselen, zoals een antiek Romeins theater.
Hopelijk heb ik tijd over om het eens gaan te ontdekken :-)

Ok, bij deze, doe allen op zaterdagvoormiddag een kaarsje branden voor me. Ik zal het nodig hebben.
Ik probeer zowel vrijdag als zaterdag nog een post te doen. Mijn ritten (geslaagd of niet geslaagd) zullen op Strava te zien zijn...

Au revoir !!!

We go for it !

Vertrekken zal ik al zeker doen, wat ik er ginder van ga terecht brengen weet ik niet... maar ik trek het me niet echt aan :-) Ik vertrek om te genieten en me te laten meevoeren met de sfeer ter plaatse...

Vorige vrijdag ben ik dus naar de osteopaat geweest. De dag ervoor was ik nog wat gaan losrijden en het ging opnieuw heel slecht. Op het vlakke ging het goed, maar eenmaal bij het klimmen leverde de rug niets van kracht...
De osteo heeft opnieuw serieus zijn werk gehad en zaterdag heb ik voldoende rust kunnen houden.

Tot overmaat van ramp is ons jongste dochter vrijdagavond ook nog opgenomen in het ziekenhuis met een bacteriële infectie, dus kampeert mijn vrouw daar sindsdien non-stop. Moest ik haar niet hebben.

Morgen moet de oudste terug naar school, dus die is sinds deze namiddag terug thuis van haar logement bij mijn ouders. Ik heb dus al wat meer kunnen rusten, maar de omstandigheden zijn dus niet ideaal.

De osteo denkt ook aan een vorm van 'examenstress' dat er voor zorgt dat mijn lichaam 'blokkeert'. Ok, stress is een deel van mij, dus ik probeer me de komende dagen zo rustig mogelijk te houden.

Bij wijze van laatste test ben ik vandaag de 60 km van de Liedekerkse Pijl (Bianchi Trofee) gaan rijden. Niet te veel kilometers en tamelijk op souplesse gereden. Op de klimmen ben ik vaak wat op kracht doorgegaan om de benen te 'triggeren'. Het was een tamelijk pittige rit langs mooie wegen. Veel in groepjes gereden en ik moet zeggen dat ik op de klimmen zeer goed mee kon. Op het einde voelde ik het toch goed, maar met 26 km/u gemiddeld ben ik misschien toch iets te diep gegaan dan nodig.

Soit, morgen rusten en voor de oudste dochter zorgen, dinsdag waarschijnlijk nog een laatste keer losrijden en de fiets definitief klaarzetten. Woensdag rust en donderdag de rug en benen nog eens laten losmasseren en 's avonds vertrekken...

Ik ga mijn laptop meenemen naar Frankrijk en in het hotel zouden ze wi-fi hebben. Dus ga ik vrijdag waarschijnlijk nog een post bloggen en misschien zondagvoormiddag ook nog.

Meer info volgt dus. We zien wel wat het ginder wordt.
Het weer zal daar alleszins al goed zijn. De zonnecrème ligt al klaar :-)

De twijfel...

Direct met de deur in huis vallen: de moraal is heel laag, zelfs zo laag dat alles momenteel op de helling staat.

Zoals al gezegd in mijn blog, was ik na mijn rit in Ninove aan het sukkelen met de rug. Alle kracht in de benen was de week na die rit volledig weg, ondanks de vele McKenzie-oefeningen die ik die week heb gedaan.

Vorige vrijdag ben ik dan naar de osteopaat geweest en er moest vanalles gecorrigeerd worden.
De dag erna stond een korte rit op de planning met de Triple R-groep. 'Slechts' 55 km aan rustig tempo en soms eens goed doortrekken. Moet zeggen dat de rug wat stijf was, maar de kracht was er al terug. De moraal zat al wat hoger.

Ik had al besloten om de laatste 10 dagen voor de Ventoux wat minder kilometers te rijden dus gisteren ben ik een relatief platte rit gaan rijden. De eerste 30 km gingen vlot aan een gemiddelde van 28 km/u. Nadien kwam de ommekeer. De wind was goed aanwezig in het terugkeren en ik heb ook nog anderhalf uur in de regen mogen rijden. Maar soit, na 55 km wou de rug niet meer mee en was het krabben tot aan de eindmeet, waar ik nog eens, dankzij de vermoeidheid, vlak voor mijn deur op mijn  gezicht lag :-(

Toen was even de maat vol en had ik er genoeg van. Zo naar de Ventoux vertrekken door die verdomde rug, had totaal geen zin! Ik weet dat de conditie goed zit (allé, of het goed genoeg zal zijn voor de Ventoux, I don't know), maar nu gooit die rug weeral roet in het eten...

Ik weet het momenteel dus even niet. Ik heb gisteren van mijn vrouw al veel steun en overredingskracht gekregen en vandaag heeft een goede vriendin (ze zal het wel weten als ze dit leest) me ook voor 95% kunnen overtuigen met sterke argumenten. Ik ben haar iets verschuldigd nu ;-)

ALS ik dus ga, moet ik er rekening mee houden dat ik een plan B moet hebben. De dag dat we ginder toekomen, moet ik eerst nog met de fiets naar Bédoin om mijn startpakket op te halen. Hierbij moet ik al een col van +- 500 hms over (Col de la Madeleine) en dan ook terug. Ik moet zien dat ik die dag al niet te veel kruid verschiet.

De dag zelf kan het dus zijn dat ik niet de klim vanuit Bédoin aanvang, maar wel vanuit Malaucène, op 10 km van mijn hotel. Op zich is deze even lang (op 300 meter na), 30 hoogtemeters minder en even steil. Als de rug niet super mee wil, start ik hier en moet ik niet eerst ook die col over en kan ik iets frisser starten.
Dan valt het te zien hoe de rug die dag aanvoelt en daar op anticiperen. Is het een goede dag, ga ik nog een stap verder. Is het geen goede dag, dan zal het zonder te forceren, naar boven rijden zijn.
Maar belangrijkste zal blijven: genieten van de omgeving. No matter what...

Ik ben eigenlijk nog het belangrijkste vergeten te vertellen: vorige vrijdag heeft mijn fietscollega met gezondheidsproblemen moeten afhaken en mag ik dus alleen (allé, ik rijd sowieso met een bus mee) naar de Ventoux vertrekken :-(

Duivelse onderrug...

Ja lap, de onderrug begint terug parten te spelen en ik wijt het weer aan die duivelse MTB.

Zaterdag was ik mijn inspectierit van de groene Bloso MTB-route  De rit ging goed, maar ik voelde dat de rug heel lastig deed. Het was enorm pompen om overal door te geraken. En dat is niet van mijn gewoonte. Het is alsof ik gewoon niet goed gepositioneerd zit op die fiets, na zovele maanden nagenoeg uitsluitend op de racefiets te hebben gereden. Die laatste zit me echt als genoten.
Pas op hé, als ik na de rit thuiskwam voelde ik me totaal niet vermoeid, maar de rug had enorm last.

Zondag stond de Andrea Tafi Classic in Ninove op het programma. Omdat mijn vrouw en oudste dochter dit weekend hun jaarlijkse dansshow hebben, was het een beetje een hectisch weekend. Vrijdag moesten ze gaan repeteren, zaterdag was het de eerste show en zondag de tweede. Mijn vrouw zorgde dan ook nog voor de opvang van de kinderen tijdens de show.

Gisteren ben ik dus in de namiddag gaan kijken, maar ik moest ook gaan rijden, dus was het vroeg opstaan (6u !!!) om om iets na 7u te kunnen vertrekken voor de 85 km.
Het was pikken, maar ik stond er toch op tijd :-). Maar de lucht was volledig toe en er was zelfs lichte mist. Het voelde niet echt warm :-s

Al van bij het begin had ik het gevoel dat de rug ging lastig doen. Al op de eerste echte (kassei) klim voelde ik de uitstraling. Vervolgens rustig doorgereden en kunnen aanpikken bij een groepje van 'Mon Ventoux'-deelnemers. Eens leuk om de ervaringen van andere te horen en alle advies is welkom!
De rit ging via Pollare richting Deux-Acres en Flobecq, de kant waar ik donderdag al was gaan rijden, maar je weet dat ik dat niet erg vind ;-)
De eerste klim van betekenis van de Mont in Vloesberg, een kleine kilometer aan +- 5 à 6% en een max van 10%. Toen ik daar begon kracht te zetten voelde ik de 'elektriek' door mijn linkerbeen gaan. Geen plezant gevoel als je weet dat als dat gebeurt je alle kracht in je been verliest. Toen had ik besloten om wat meer op souplesse te rijden. Lichter schakelen dus.

Uiteindelijk in dat groepje tot aan de bevoorrading (opnieuw aan het voetbalveld in Opbrakel) gekomen.
Na de bevoorrading (+- 46 km) volgden de grote 4 van de rit. Eerst Ten Bosse in Brakel. Deze ben ik raar maar waar opgereden op mijn buitenblad.

Toen ging het richting Geraardsbergen met... tada... de Muur en Kapelmuur. Het was de klim van aan de lichten op de grote baan over de spoorwegbrug, winkelstraat, Grote Markt en de Vesten.
Het ging al bij al goed, alleen op de Muur moest ik even stoppen op het 'vlakke' stuk net voor het steilste stuk. De pijn in mijn linkerbeen was iets te erg en ik moest even de spieren laten ontspannen. Na de korte (15 seconden) stop ging het vlot tot boven.

Derde klim was... tada... de Bosberg. Hier ben ik enorm vvlot op boven gekomen. Hoe meer ik die klim doe, hoe beter het gaat :-)

Toen was het lichte afdaling tot aan de voet van de Congoberg. Deze klim doe ik echt heel graag, zeker de lange klim. Iets meer dan een kilometer klimmen aan 4 tot 7 %. Lekker doseren tot aan de top en dan wat gas bijgeven.

Op elk van de 3 laatste klimmen was er tijdsregistratie. We moesten aan de start een chip bevestigen op de fiets en bij de start van de klim werd de start geregistreerd en werden we even gefilmd. Boven op de klim werden we 'afgeklokt'. Binnen enkele dagen kunnen we het resultaat op de site bewonderen :-)
To be continued !

Na de Congoberg was het in een rechte lijn via Denderwindeke terug naar Ninove, grotendeels via de steenweg. Lekker vlammen tot het einde om uit te komen op 'slechts' 82 km. Het had gerust wat langer mogen duren :-(

Gemiddelde van 25,5 km/u en net geen 750 hoogtemeters. Geen superklimrit, maar ondanks de rugproblemen ben ik er toch goed doorgesparteld. Al bij al dus een beetje tevreden.

De komende dagen volgt geen training, maar ga ik de rug wat verzorgen. Opnieuw McKenzie-oefeningen en stretching. Hopelijk gaat de uitstraling na een paar dagen terug weg. Fingers crossed.

Vorige week was dus een zeer goede trainingsweek, met meer dan 250 km gereden te hebben. Deze week zal het dus iets minder worden met waarschijnlijk één training en één 100+km rit op zondag.

Nog 3 weken... aftellen !

Vandaag binnen 3 weken zal ik zenuwachtig aan het afwachten zijn op de grote dag.
Jaja, het begint te korten, maar het vertrouwen is er :-)

Deze week een wat luie week gehad tot gisteren.
Zondag en maandag waren sowieso rustdagen dus ging ik normaal dinsdag een training inlassen. Ik kon pas vertrekken rond 18u30 en een kwartier ervoor begon het te 'miezeren' en dan was de goesting volledig weg. Ik heb het dus gelaten en die avond enkel wat stretching en stabilisatieoefeningen gedaan.

Woensdag zat ik er dus mee in maar de vrouw moest naar de zumba dus ben ik toch vlug even de benen gaan losrijden. Lang heeft het niet geduurd want na 5 minuten begon het al te regenen boven Aalst dus moest ik het op een half uur laten. Was voldoende want ik was al kletsnat :-(
Maar ok, de benen waren eens losgereden. Had ik nodig na 3 dagen niet op de fiets te hebben gezeten.

Donderdag stond de WTT Schoonderhaeghe in Pollare (Ninove) op het programma. We gingen de tocht van 85 km rijden en ik ging ook met de fiets heen en terug rijden. Op papier ging ik uitkomen op 125 km.

's Morgens vroeg vertrokken, in Ninove Sarah, Andy en Tim opgepikt en dan naar Pollare voor de tocht. Het was een heel mooie tocht. Via Schendelbeke en Deftinge ging het naar Parike, waar het echt klimwerk begon. Eerst was het klimmen langs het Livierenbos tot aan de voet van La Houppe. Daar gingen we ook naar boven tot op de grote steenweg. Het was de eerste keer dat ik volledige La Houppe ging rijden. Ik kende deze nog omdat ik vroeger vaak ging rijden in het Bois de la Louvière (Livierenbos) en dan ook vaak het Brakelbos (rechtse bos van La Houppe) meenam. En eenmaal ik boven was was ik wat ontgoocheld. Eigenlijk is deze niet zooo lang en steil. Het gaat op en af, met verschillende punten waar je kan even kan 'herademen'.

Na La Houppe ging het naar beneden richting Schorisse. We maakten een lus rond Schorisse en onderweg namen we nog even Foreest even mee. Leuke en steile klim :-)

Vanaf centrum Schorisse begon een lange klim om uiteindelijk terug op de Ninoofsesteenweg te komen. Van daar ging het op en af tot in Flobecq waar de bevoorrading was. De laatste 30 km ging licht op en af via Deux-Acres en Moerbeke naar Sint-Paulus waar we nog eens de Wildersstraat op mochten vlammen. Hier zaten we eigenlijk aan de andere kant van de Bosberg... Nu ging het via de gewone terug richting Pollare waar we als laatste de Pollareberg op mochten.
Ik moest dan nog iets meer dan 20 km naar huis rijden langs het water. Uiteindelijk ben ik uitgekomen op 134 km en net iets meer dan 1000 hoogtemeters, waar ik supertevreden mee ben :-)

Maar hoe is het me vergaan? Awel, zeer goed, alleen op het einde begon het licht wat te doven. Ik heb de volledige rit aan 23,5 km/u gereden, wat niet slecht maar ook niet snel is.

Onderweg heb ik opnieuw bijna constant op het buitenblad gereden, waardoor het dus weer een rit op kracht is geworden. Binnen 3 weken moet ik de Ventoux op souplesse oprijden, want als het op kracht zal zijn, zal de kaars snel uit zijn. De komende 3 weken ga ik dus terug wat meer op souplesse rijden.

Ik heb de hele rit goed gegeten en gedronken. Vanaf halverwege het vijfde uur ben ik iets geminderd en dat heb ik bekopen in de terugweg langs het water. Ik voelde dat de benen wat loom aan het worden waren en dat de kracht begon weg te gaan. Ik heb in Teralfene nog vlug iets gegeten en ik voelde langzaamaan de kracht WAT terugkomen, wat wel een goed teken is.
Ook na de rit en wat bekomen van de zon in de zetel buiten, was ik snel terug op positieven en geen last van de spieren en kracht. Dat is zeker een opsteker.

Al bij al dus heel blij met de prestatie. Had je me 3 maanden geleden verteld dat ik 130 km zou kunnen rijden, ik verklaarde je zot. Maar je ziet dat de training toch wat oplevert.
Nu nog zien wat de Ventoux gaat opleveren.

Het enige waar ik me zorgen om maak is het feit dat ik in de voorbereiding geen enkele keer in de Ardennen ben gaan rijden. Het laatste weekend ga ik wel nog een WTT van 100 km in Namen rijden, maar that's it. Geen lange klimmen van enkele kilometers en dat vind ik jammer.
Kilometers heb ik genoeg gereden en ik heb een goede basis voor de komende maanden.

Soit, genoeg gezeur en gepieker... Zondag heb ik wegens tijdsgebrek opnieuw weinig tijd en kan ik 'maar' de 85 km van de Andrea Tafi Classic in Ninove (trouwens sinds vorige week ook een voorbereidingsrit van de Mon Ventoux') gaan rijden. Ik zal vroeg moeten vertrekken om kort na de middag al terug te kunnen zijn...

To be continued...

Eindelijk wat rust in zicht ? NOT!

Druk weekend achter de rug, maar me supergoed geamuseerd.

Vandaag was het de eerste communie van mijn oudste dochter Britt. Drukke dag, maar Britt was blij en wij hebben ons ook geamuseerd dus is de dag geslaagd. Britt wou per se een grote trampoline en met de communie gingen we het geld inzamelen. Mission completed dus kan de trampoline worden besteld :-)

Gisteren was het de 2de verkenningsrit van de Ronde van Vlaanderen. Start was in Ninove bij Andy voor een rit van +- 115 km. Eerste kilometers wat opwarmen, tot kilometerpunt 30 was het wat op en af en dan begonnen de iets zwaardere klimmen. In Oudenaarde was het even wat vlak tot aan de voet van de Oude Kwaremont. Enkele kilometers ervoor konden we al genieten van de zicht van de 'muur' van de Koppenberg, maar deze was voor iets later...

De Oude Kwaremont dus... ik had deze nog nooit gereden en ik had gelezen dat deze 'maar' 4 à 5% gemiddeld was over kasseien over een afstand van iets meer dan 2 kilometer. Dus was ik er tamelijk gerust in :-)

Maar... wat ne smeerlap is da zeg. Ik dacht dat de klim volledig op kasseien was, maar het eerste stuk was op mooie asfalt aan een dikke 8%. Viel mee... Dan begonnen de kasseien. Heel de klim ben ik van hier naar daar gesprongen, gebotst, gehuppeld, weet ik veel. Nergens kon ik een goede cadans en ritme vinden. Steil is de klim niet echt maar door de erbarmelijke staat van de kasseien bolde het voor geen meter. Ik ben dus uit op wraak !

Oude Kwaremont: 1,8 km/ 4,2% gem 13,4 km/u gem; hartslag: 167 gem,178 max; Watt: 142 gem, max 327.

Na de Kwaremont volgden we het RvV-parcours tot aan de voet van de Paterberg. Voor de Kwaremont had ik voor de deze klim het meeste schrik. Ook nog nooit opgereden, maar ik wist dat deze steil was, héél steil. Mara na de Kwaremont had ik zoiets van: laat maar komen, slechter kunnen de kasseien niet liggen.

Dat laatste was waar: de kasseien van de hele klim liggen er goed bij, maar het was dus idd steil. Puur op kracht heel vlot naar boven gereden. Verschoten van mezelf. Persoonlijk vond ik dit wel de mooiste klim van de hele dag :-)

Patersberg: 0,4 km/ 12,9% gem 10,5 km/u gem; hartslag: 168 gem,181 max; Watt: 289 gem, max 359.

Na de Paterberg kwam mijn 2de grootste vrees van de dag: de Koppenberg. Enkele jaren geleden had ik al een stuk ervan met de MTB opgereden, maar nooit volledig. Als je aan de voet staat is het echt een muur. We zagen al 2 renners de klim te voet doen, dus slechter dan hen kon het al niet. De muur ziet er erg uit, maar het steilste stuk is eigenlijk waar je tussen de bomen rijd. Na het bos is het nog niet gedaan, maar het is niet zooo steil meer. Het eerste stuk ging vlot, het stuk in het bos was gewoon héél lastig door de slechte kasseien. Ik zat ook hier te sukkelen met de spleten tussen de kasseien. Ik reed teveel aan de rechterkant waardoor ik mezelf in de problemen bracht. Moest ik links gehouden hebben, had ik vlotter naar boven gereden. Iets om te onthouden voor de volgende keer. Bijna stond ik stil, maar ik heb me er toch doorgetrokken. Eenmaal uit het bos was het volhouden, maar het ging goed.

Koppenberg: 0,5 km/ 11,9% gem 9,2 km/u gem; hartslag: 174 gem,182 max; Watt: 237 gem, max 364.

De volgende op de lijst was de Tom Boonen-berg: de Taaienberg. Op zich had ik hier niet zo veel schrik voor. 600 meter klimmen aan 7% gemiddeld. Eerste stuk is op asfalt, vanaf de draai beginnen de kasseien. Op deze klim kan je een beetje vals spelen door de goot te gebruiken. Je kan 80% van de klim hier van profiteren. Maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan :-)
Mooie klim, die ik (tijdens het oprijden pas beseft) al met de MTB had gedaan... Deze heb ik eigenlijk iets te snel opgereden omdat Sam voor me reed en ik niet wou 'afgeven' ;-). Hierdoor lag de hartslag dus iets hoger dan eigenlijk nodig...

Taaienberg: 0,6 km/ 6,9% gem 13,5 km/u gem; hartslag: 175 gem,183 max; Watt: 214 gem, max 352.

De zwaarste waren nu achter de rug. De volgende in de lijst was de Eikenberg. Ook nog nooit gereden en ik wist er niets van. De klim ging verdomd goed. Volledig op de kasseien, maar het was vlammen. Op het einde reden Sam en ik tegen 23 km/u naar boven :-)

Eikenberg: 1,2 km/ 5,3% gem 17,1 km/u gem; hartslag: 170 gem, 180 max; Watt: 223 gem, max 316.

Om de reeks van 6 zware klimmen af te ronden, volgde nog de Molenberg. Deze klim hadden we tijdens de eerste verkenning ook al gereden. Toen had het net wat geregend waardoor ik aan het 'pattineren' was in de eerste bocht. Nu had Andy me de raad gegeven om rechts te blijven rijden. Ik heb zijn raad opgevolgd en ik ben de klim zonder enig probleem boven geraakt. Eenmaal voorbij de bocht is het wat volhouden, maar eenmaal op de asfalt was het ergste voorbij.

Molenberg: 0,4 km/ 7,6% gem 12,4 km/u gem; hartslag: 159 gem, 169 max; Watt: 211 gem, max 400.

Dit was de laatste van 6 dus was het vanaf hier terug naar Ninove. Vlak was de terugrit zeker niet. We zijn nog verschillende leuke klimmen tegengekomen, zoals Slijpstraat, Vlamme, de klim naar Sint-Antelinks, enz...

Uiteindelijk mooie rit van 114 km en 1224 hoogtemeters.

95% van de rit (op de 6 grote klimmen na) heb ik op de grote plateau gereden. Dus veel kracht opgedaan, maar op het einde voelde ik het toch heel goed.
Waar ik me een beetje zorgen over maak: tijdens de rit heb ik op de Koppenberg in mijn bovenbeen net boven de knie iets aan de binnenkant een spier 'voelen bewegen'. Dat was geen prettig gevoel. Ik heb hetzelfde nog een keer of 2 gevoeld en telkens bij het zetten van enorme kracht. Nu, nadien en zelfs vandaag heb ik er geen last meer van gehad. Ik voel ook geen pijn op die plek, maar ik zou toch graag weten wat dit was en of het kwaad kan. Ben ik iets te veel op kracht aan het trainen?

Afhankelijk van het weer deze week ga ik dinsdag op souplesse rijden en donderdag volgt de langste rit tot dusver: 85 km in Pollare + heen/terug. Ik zal rond de 120 km uitkomen vermoed ik.

Volgend weekend zal het lastig worden: zaterdag kan ik niet en zondag ga ik de Andrea Tafi Classic  in Ninove rijden. 85 km met daarin Tenbosse/Muur/Kapelmuur/Bosberg & Congoberg. Beetje kopie van de Peter Van Petegem Classic dat ik onlangs heb gereden. MAAR ik moet in de namiddag om 15u naar de dansvoorstelling van mijn oudste dochter én vrouw gaan kijken dus zal ik héééél vroeg moeten vertrekken vrees ik... :-(

Nog 4 weken te gaan...

Is het normaal dat het nu al wat begint te kriebelen?
Gisteren besefte ik plots dat het nog maar 4 weken is voor ik vertrek naar Bédoin. De planning voor de laatste 4 weken is opgemaakt en zal nauwkeurig worden gevolgd. Ook op de voeding zal nu worden gelet. Geen frieten of andere vettige dingen meer, 2 à 3 stukken fruit per dag, bruin brood en proberen om toch op tijd te gaan slapen.

Toeval was dat ik net gisteren de praktische gids van Mon Ventoux heb ontvangen. Een boekje met alle praktische gegevens voor de reis en de dagen. Er staat veel op het programma als ik het zo lees, maar door het te lezen komt het besef dat de dag hier héél snel zal zijn :-D

Grootste probleem zullen de verplaatsingen ter plaatse zijn. De dag dat we toekomen moeten we in Bédoin ons startpakket gaan ophalen en ik weet niet goed hoe we daar gaan geraken. Wij logeren op een 10-tal kilometer van Malaucène dus zou ik graag de dag dat we aankomen met de fiets al eens tot daar rijden en al een paar kilometer van de Ventoux vanuit Malaucène rijden.
Als ik van aan het hotel tot in Bédoin moet rijden, is het 20 kilometer enkel, maar moet ik al een col van 400 hoogtemeters over. Wil ik die vermijden dan kan ik omrijden, maar dan is het al over 30 kilometer en vlak is dat ook niet echt. Op zich zijn die kilometers geen probleem, maar ik wil me de dag voor de beklimming wel wat rustig houden, want ik weet niet hoe ik de busreis ga overleven. Slapen op een bus is niet echt mijn ding.

Ah ja, terug naar dit moment, de trainingen ;-)

Deze week heb ik al kunnen genieten van het goede weer en heb ik al 2 keer een training gedaan.

Dinsdag was het een dik anderhalf uur blokjestraining. Veel afwisseling in hartslagzones en maximum tot een paar slagen onder het omslagpunt. Uiteindelijk lag de gemiddelde hartslag precies middenin de extensieve zone dus ideale training. De benen waren wel slecht. Ik blijf wat last hebben van de onderrug en de ene dag zal al wat beter gaan dan de andere. Daar ga ik me bij moeten neerleggen :-(

Gisterenavond ben ik pas rond 19u30 kunnen vertrekken voor een krachttraining. Allé krachttraining, eigenlijk was het de bedoeling om goed door te rijden en op de klimmen op kracht voluit te gaan.
Ik had als basis de Schiptrekkersroute gekozen. De eerste kilometers rustig opwarmen en dan regelmatig mooie korte klimmekes tot in Okegem. Ik moet zeggen dat de benen heel goed zaten en ik kon goed voluit gaan op de klimmen.
Vanaf Okegem is het eigenlijk via de Dender terug tot in Aalst, maar omdat ik daar dinsdag al had gereden en het eigenlijk oersaaaaaaaai is, dan maar wat extra klimmen gaan opzoeken. Aan venijnige klimmen in de buurt geen gebrek en ik heb me goed kunnen uitleven. Via Liedekerke, Sint-Katharina-Lombeek, Hekelgem en Erembodegem terug naar Aalst: 47 km, dikke 300 hoogtemeters en een mooi gemiddelde van 26,5 km/u en nog genoeg overschot toen ik thuiskwam. Geslaagde training.

Morgen vertrekken we voor een mooie rit van 120 km door de Vlaamse Ardennen met een pak klimmen van de RvV in. Voor diegene die nieuwsgierig zijn, kan je de track hier bekijken.

Zondag doet ons oudste dochter haar eerste communie dus zal het verslag van de rit van morgen pas maandag verschijnen.

Kilometers vreten...

Jaja, mooie week achter de rug. Na het rampweekend van vorige week mocht het ook eens :-)

Deze week eindelijk nog eens 2 mooie trainingen kunnen doen.

Dinsdag waren het er 42 km tijdens een extensieve training richting Brussegem. Rustig de beentjes ronddraaien en af en toe op de hellingen eens wat op kracht rijden.

Donderdag was het een krachttraining rond Asse. 51 km en 500 hoogtemeters kunnen tellen. Mooie route rond mijn geboortdorp en het weer was opnieuw schitterend. Vlot en niet al te moe thuisgekomen met een mooi gemiddelde van 25 km/u.

Zaterdag was klusdag dus werd de lange tocht van de week gereden op zondag. Dit keer was er na een week rustpauze terug een Bianchi, dit keer in Opwijk, georganiseerd door WTC Kevers. Deze rit staat meestal garant voor vlak en voor sprinters, dus ja... Ik ben thuis vertrokken. 12 km tot ginder, maar na enkele kilometers voelden de benen niet zo super. Bij de inschrijving even de benen laten wakker worden en terug beginnen. Ik had me aangesloten bij een klein peloton dat +- 30 km/u reed. Iets te hard voor de slechtere benen dus na 10 km moeten lossen.

Uiteindelijk bij een leuke groep uit Opwijk (Omni Sport Eeksken) kunnen aansluiten. Een groep van +- 10 personen, mannen en vrouwen door elkaar. Tot aan de bevoorrading reden we 26,5 km/u gemiddeld. Ideaal om de hartslag mooi laag te houden. Het was de bedoeling om een lange extensieve training af te leggen en dat is opnieuw mooi gelukt: 139 slagen per minuut is juist middenin mijn extensieve zone.
Na de bevoorrading ben ik blijven met hen meerijden en het tempo werd iets opgetrokken. Af en toe reden we al eens wat sneller en soms wat tempoversnellingen... Echt verdomd leuk. Een groepje waar ik perfect in thuis hoor. Ik heb hun gegevens en ik ga zeker binnenkort terug met hen meerijden.
Na een 94 km aan de finish gekomen en totaal niet moe. Wat een verschil met de eerste 25 km!
Na de rit moest ik bij mijn ouders gaan eten dus heb ik Nog een extra lus gereden om uit te komen op 110 km en net geen 27 km/u gemiddeld. Heel tevreden van de rit ondanks de aarzelende start.

Wat nu wel is: ik was om 7u10 opgestaan en wat pasta gegeten en genoeg gedronken. Om 8u zat ik al op de fiets met een tamelijk volle maag. Is dit nu mijn grote probleem? Dat de maag nog te veel aan het werken is en ik me daardoor minder goed op de fiets voel?

Volgende zaterdag volgt een lange tocht van 120+km in de Vlaamse Ardennen met vééél klimmen en kasseistroken. Kwestie van wat kracht te kweken. Ik ga er zeker voor zorgen dat er tussen het moment dat ik eet en ik vertrek anderhalf uur zit. De maag zal dan wat rustiger zijn. En natuurlijk onderweg steeds goed blijven dooreten :-)

Vorige week dus iets meer dan 200 km gereden en dat zou deze week ook zeker het doel moeten zijn :-)

Deze week staat er dinsdag een blokjestraining op het programma en woensdag een extensieve training...

Ondertussen slinken de weken tot de beklimming van de Ventoux !
Ik heb gisteren de planning voor de laatste weken gemaakt en het zal bij wijlen nog pittig worden. Het laatste weekend staat nog de 100 km in Namur op het schema. 103 km en 1300 hoogtemeters. Dat zal de finale test zijn voor we ontspannen naar Bédoin vertrekken :-)

Week om zo snel mogelijk te vergeten...

Niet veel woorden aan vuil maken en zeker niet panikeren...

Ik had vorige week al aangegeven dat het deze week privé een drukke week ging zijn. En dat was het ook.

Enkel woensdag heb ik even de tijd gehad om wat op de rollen te rijden. 45 minuten, meer niet... buiten was het te slecht weer, dus was er geen andere optie.

Ik zag al enkele weken uit naar de rit van gisteren: de Grinta Challenge in Doornik. Ik was vastberaden om daar de 118 km te rijden. Vele mooie klimmen, waaronder enkele klimmen van meer dan een kilometer aan de percentages die ik op de Ventoux zal tegenkomen.

Donderdag voorspelden ze voor zaterdag pas regen vanaf de middag, vrijdag was dat al om 10u en gisteren was het dus de héééééle voormiddag. Heel rustig en vol vertrouwen opgestaan ; no stress ; eens iets anders dan soms de voorbije weken. Om 7u al vertrokken om tegen 8u te kunnen starten. Onderweg constant felle regen en ik zag de bui al hangen. Ginder aangekomen was het even opgeklaard en dus snel vertrokken voor de 118 km.

Het was een pittig parcours met na 4 km al direct de mooie Mont Saint Aubert. Knappe klim: 1,4 km aan 5% gemiddeld, precies wat ik zocht. De hellingen volgden elkaar vlot op en er zaten soms nijdige dingen bij.

Het  eerste uur was het fris met soms wat lichte regen, maar toen begon de miserie. Na een kleine 25 km begon het steeds harder te regenen en de wind begon wat harder te waaien. Ik had vooraf al gezien dat we in de heenrit wind mee en we op de terugweg de volle wind op kop zouden krijgen, dus als het nu al voor problemen zorgde, wat ging het nadien zijn.

Ik ben iemand die enorm snel last heeft als ik in de regen moet rijden en de temperatuur niet hoog ligt. Veel vetoverschot heb ik niet en de regen en koude zorgt ervoor dat ik snel afkoel. Net voor de eerste bevoorrading was het al serieus aan het regenen en ik voelde de benen al helemaal toeslaan. We werde rood en het gevoel ging snel weg. Even het verstand gebruikt en aan de bevoorrading de pijnlijke beslissing genomen om te gaan voor 'maar' de 66 km :-(

Ik keerde dus terug en toen begon pas de echte miserie: volle wind op kop en de regen viel met momenten met bakken uit de lucht. Het regenjasje en de winteroverschoenen haalden niets meer uit.
Ik ben in een korte wolkbreuk terechtgekomen, ik heb hagelbollen op mij gekregen, in de verte zal ik bliksem en hoorde ik donder en het werd soms hééél donker. Op 20 km van het einde ben ik voor het eerst in al mijn fietsjaren, letterlijk van de fiets geblazen. Op een klim was de stoot zo fel dat ik gewoon kantelde. De vrouw voor mij had er ook van, dus het lag niet aan mijn onhandigheid ;-)

Ik had dus maar één doel en zo snel mogelijk doorvlammen naar de aankomst. Eén ding was ik in alle rapte vergeten: doordat ik zo bezig was met de koude en regen, had ik na 1u45 nauwelijks gedronken en slechts een halve energiereep gegeten.
En toen ging het licht uit. Zelfs op de vlakke stukken met wind op kop geraakte ik nauwelijks vooruit. En ik moest nog 2 serieuze hellingen over waaronder de Mont Saint Aubert langs de andere, weliswaar minder steile kant. Net voor de klim nog vlug een energiegelleke binnen gespeeld, met moeite op de top geraakt tegen 10 km/u. Nadien begon de energie wel terug te komen, dus het lag duidelijk aan het gebrek van eten en drinken. Het feit dat ik gewoon zo bezig was met de omstandigheden en vergat te eten en drinken, wil genoeg zeggen: het was mijn dag gewoon niet. Neeje, deze omstandigheden liggen me gewoon niet!

Na 66 km aan de finish gekomen, totaal geen zin om het nummerplaatje nog in te leveren, maar direct naar de auto, alles uitspelen en iets warms aandoen. Gelukkig had ik reservekledij mee!
Mijn vingers en handen zagen blauw, de benen hadden geen gevoel meer en ik heb de hele terugrit van een uur zitten rillen in de auto. Nog nooit in mijn 'fietscarrière' meegemaakt :-(

Soit, het was een ervaring dat me veel karakter heeft opgeleverd. Ik weet dat ik gevoelig ben aan dergelijke situaties en misschien had ik niet mogen starten, ja, dat kan, maar ik moet met momenten ook proberen karakter te kweken.
Het meeste zat ik in met het feit dat ik 'maar' 66 km had gereden. Het was wel een goede krachttraining ;-)
Neem de extreme weersomstandigheden van gisteren weg en de 118 km zou geen probleem mogen geweest zijn.

Vandaag was het moederdag en stond ik in voor de catering :-)
Het was al 10 dagen geleden dat ik nog eens kon uitslapen dus heb ik van de situatie gebruik genomen om eens 9 uur te slapen.
Ik dacht eerst met Andy en Sarah van onze Triple R-groep de 80 km van Opbrakel te gaan rijden, maar het lichaam snakte naar wat rust.
Na een leuk ontbijt met de mama en kids, vertrokken voor een rit in de buurt. Ik had vorig jaar in augustus een mooie rit uitgestippeld in de gemeentes rond Aalst en deze ging ik nog eens rijden. Het was toen +- 50 km, maar vandaag heb ik er nog wat extra klimmen aan toegevoegd.

Gisteren speelde de overvloedige regen en snertwind een rol, vandaag was er gelukkig geen regen (op 10 minuten na), maar de wind was nog een pak krachtiger dan gisteren.
En de hele heenweg van de rit was constant met de wind en rukwinden op kop. Met momenten stond ik bijna stil en ik moest op verschillende afdalingen serieus bijtrappen of ik stond gewoon stil :-)

Na 25 km was ik op mijn verste punt en kon ik eindelijk eens wat rijden met de wind in de rug of toch niet op de kop. Ik heb op alle hellingen puur op kracht naar boven gereden. De klim van 'de Berg' in Aaigem ben ik verschillende keren opgereden ; soeplesse en kracht.

Uiteindelijk ging deze rit vrij vlot, maar de felle wind haalde veel krachten weg. Zonder de wind was het heel ander verhaal.

Kom, soit, zo snel mogelijk deze week vergeten. Ik ben blij dat ik deze week toch een kleine 160 km heb gereden...

Deze week een nieuw begin: dinsdag en donderdag een training en zondag de 80 km van de Bianchi in Opwijk + heen/terug. Zal een dikke 100 km worden, denk ik. Hopelijk kom ik deze week aan een kleine 200 km. En hopelijk deze week in wat betere weersomstandigheden :-)

De eenzame rijder...

Op je eentje kilometers bollen... nu ja, eenzaam. De laatste 2 ritten heb ik solo gereden, want wil zeggen zonder iemand van de groep erbij.

Donderdag heb ik de Ferdi Ven den Haute Classic gereden in Zandbergen. Het zou een goede trainingsrit worden, dus had ik gekozen voor de 50 km welke eigenlijk 60 km was, merkte ik aan de start.
Tamelijk snel na de start kon ik aansluiten bij een peloton en begonnen we toch tamelijk goed door te rijden. Na 25 km zaten we al rond de 29 km/u gemiddeld. Rond kilometer 27 kwamen we aan een lange steile klim waar het hele peloton in stukken viel. Ik ben ergens in het midden terecht gekomen. We reden net niet La Houppe op :-( en een paar kilometer verder was de eerste bevoorrading.

Na de bevoorrading reed ik even solo. Na een kilometer of 4 ben ik terug aangesloten bij een klein groepje. Ook daar lag het tempo hoog en we bleven doorvlammen. Het was doorbijten. De hartslag bleef rond de omslagpols en ik wist dat ik teveel gas aan het geven was en me vroeg of laat ging tegenkomen.
Ook heb ik ergens de afslag van de 60 km gemist en was ik op de 75 km beland. Terugkeren was wat stom dus ben ik maar blijven volgen.
Het bleef op en neer gaan en een kilometer voor de 2de bevoorrading (ja ja, weinig ritten hebben 2 bevoorradingen op zo'n afstand :-)) ging op een paar honderd meter tijd het licht uit. Ik zat toen aan 55 km. Tijdens die klim wilden de benen niet echt goed meer mee. Op dat moment was het gemiddelde geklommen tot 30 km/u. Ik had ocharme 1 energiereep gegeten dus ik wist wat het probleem was. Te weinig gegeten en eigenlijk ook een te hoog tempo. Ik was al blij dat ik dit 55 km kon volhouden :-)

Tijdens de bevoorrading goed bijgetankt en een 'gelleke' genomen en terug weg. Het was nog 20 kilometers en heel die tijd was het simpel: op de klimmen moest ik temporiseren en op de vlakke stukken en afdalingen kon ik nagenoeg de 30 km/u halen. Soms kon ik eens aanpikken bij een klein groepje (jaja, wielkeszuigen).

Uitgekomen op net geen 76 km, 28,5 km/u gemiddeld en 680 hoogtemeters, maar toch heel tevreden over de 'doorgedreven training' :-)

Vandaag opnieuw solo na het afzeggen van een collega op de voorbereidingsdag van Mon Ventoux in Tervuren ! Hier keek ik dus naar uit. Het is een streek dat ik nog ken als mountainbiker, maar ik heb er nog nooit gereden met de koersfiets.

Deze morgen had ik er precies geen goed oog op. Ik geraakte met moeite uit mijn bed, was wat futloos, ik kon niet zo veel eten, maar soit, een half uurke in de auto en daar nog een peperkoek eten en een bidon sportdrank opslurpen en de basisopslag was er. Het was friskes deze ochtend. Toch maar lange mouwen en licht onderhemdje aangedaan. De eerste 5 km hadden de onderbenen wat koud, maar het veranderde snel.
Heel de rit was het constant op en af, maar 'leuk' op en af. Zowel lange klimmen aan Mont Ventoux-percentages als korte venijnige korte klimmen van meer dan 10% (zoals de verdomde Smeysberg), maar allemaal in een zo mooie streek dat je er niet boos om was als de volgende klim zich aanbood.
Er waren enkele (gedeeltelijke) klimmen uit de Brabantse Pijl bij. De gemeente Huldenberg heb ik bveel zien passeren :-).

Vandaag heb ik iets meer op souplesse gereden. Enkel de korte(re) klimmen waren op kracht. Op kilometer 49 was de bevoorrading. Goed bijtanken en de laatste 40 km aangevat. Er waren nog een pak mooie klimmen door de weidse velden met prachtige vergezichten rond Korbeek-Dijle.
De laatste kilometers gingen steeds beter en beter, moet ik zeggen.
Eenmaal aan de start gekomen ben ik nog even naar de eerste klim van de dag gereden (Pauwstraat - 5%) en hier nog 5 keer op en af gereden op de zwaarste versnelling. Krachttraining dat ik zeker de komende weken meer ga trainen.

Hier kom ik nog terug ! Prachtige streek en niet het massatoerisme dat0 je in de Vlaamse Ardennen tegenkomt. De klimmen zijn hier vaak ook langer wat voor mij momenteel een betere voorbereiding is voor de Mont Ventoux.

Er is nog werk aan de winkel, zeker op de langere klimmen. Ik moet nog een betere cadans leren te zien vinden om de hartslag tijdens de klim te kunnen doen zakken.

Deze week is nog een groot vraagteken. Ze geven veel dagen met regen op en ik heb een druk privé-programma. Zaterdag volgt de lange rit (118 km) in Doornik, zondag weet ik nog niet. Kan zijn dat ik de korte afstand van de Esylux-cyclassics in Denderhoutem ga rijden...

Keep rollin'

Ja zeg, hoe beter het weer wordt, hoe minder tijd ik heb om de blog bij te werken :-(
Ik moet er wat meer tijd aan besteden, ik weet het.

5 dagen heb ik het uitgehouden zonder bike. Zondag moest ik er terug op :-)
De Triple R-groep ging de Bianchi-rit van Essene rijden dus heb ik hier aan meegedaan. 85 km + heen en terug van huis, maakte een totaal van net geen 110 km.

De rit ging verbazend goed, maar ik voelde me niet 100%. Ik had nog wat last van de onderrug en nek na mijn bezoek aan de osteopaat vorige donderdag en hierdoor had ik niet de volle kracht. Recht op de trappers ging het goed, maar in het zadel merkte ik toch wat last.
Het beste was er ook af na die 110 km en ik was blij dat ik thuis was. Al bij al heel tevreden.

Gisteren ging ik normaal wat losrijden, maar ik merkte dat de benen goed waren dus heb ik er langs het water een (korte) krachttraining van gemaakt. 45 minuten in totaal langs het water, wind op kop, zwaarste versnelling en lage cadans (50 à 55). De eerste keer in mijn leven dat ik dergelijke training doe. Mijn neef had me aangeraden om enkele krachttrainingen in te lassen voor ik naar de Ventoux vertrek. Ik ben iemand die van nature totaal niet op kracht rijd. Je merkt dat goed als mijn gereden wattages bekijkt.
Dus ga ik nu één keer per week op kracht proberen te trainen. De andere ritten gaan dan op wat meer souplesse zijn.

Morgen is het feestdag en dan ga ik de Ferdi Van den Haute Classic in Zandbergen rijden. 60 km in de buurt rond Geraardsbergen. Hopelijk is het een goede training.

Zondag is het een volgende voorbereidingsrit van de Mon Ventoux-organisatie. Deze keer gaat het door in Tervuren, in de omgeving van het parcours van de Brabantse Pijl. Ik kijk er naar uit.

Ondertussen zitten wel aan het einde van de maand april en dus heb ik weeral wat cijfertjes en ze kunnen tellen !

- 13 ritten
- 30 uur op de fiets gezeten
- 759 kilometers gereden
- 4519 hoogtemeters

Eindelijk een weekje rust...

Na enkele drukke fietsdagen is het eindelijk een weekje rust...

Vorige vrijdag ben ik toch nog even gaan losrijden. Eigenlijk had ik een te heuvelachtig parcours gekozen. Te veel klimmen en een verdomd krachtige wind maakten het niet echt aangenaam om te fietsen.

Zaterdag was het de Peter Van Petegem Classic. Hier zag ik toch al een tijdje naar uit. Ik had graag de 118 km gereden, maar de groep koos voor 86 km dus was de keuze gemaakt. Het was een heel mooie rit onder een stralende zon. Via enkele kuitenbijters ging het richting Geraardsbergen. Hier gingen we via de Kloosterstraat de Muur en Kapelmuur op. Ik zag er naar uit want het was de eerste keer dat ik met de racefiets de Muur ging oprijden en dan nog direct via de steile kant van de Kloosterstraat (noemt nu eigenlijk de Abdijstraat).
En ik heb mezelf verbaasd en tamelijk vlot de Muur opgereden op mijn eigen tempo. Ok, eenmaal tussen de bomen stond ik op de lichtste versnelling, maar ik trek het me niet aan. Tijdens de klim zeker een 15 tal renners voorbij gegaan en alleen op het steilste stuk was het even lastig met die omhoogstekende kasseien, maar toch mooi boven geraakt :-)

Boven op de top was het een waar buffet op de bevoorrading. Je betaalt een serieus bedrag voor de rit, maar je krijgt er wel wat voor terug. Organisatie was top met seingevers en/of politie aan de drukke oversteken.
Na de Muur was klassiek de Bosberg aan de beurt en hier had ik wat schrik van. De laatste keer heb ik hierop met de racefiets serieus mogen 'stoempen' om boven te geraken, maar nu ging het enoooorm vlot. De aanloop naar de Bosberg (3 à 4% van in Atembeke dorp tot aan de voet) zat ik in de mooi peloton dus konden we al wat vaart maken. Eenmaal aan de voet zag je het verdomd grote peloton op enkele seconden uit elkaar vallen. Ik ben de ene na de andere voorbij gegaan en verschillende keren moeten uitwijken om een zwalpende renner voorbij te gaan. Niet zo vanzelfsprekend als je met zo'n colonne tegelijk naar boven gaat.

Na de Bosberg ging het naar de voet van de Congoberg. Heel leuke en lange klim die ik al enkele keren (vanop verschillende flanken) heb opgereden. Hier opnieuw in grote groep aan de klim begonnen en heel vlot bovengeraakt. Vanaf deze klim was het via nog enkele kuitenbijters terug richting Aalst.

Door een eigen stommiteit heb ik het stuk tussen de top de Muur en halverwege de Congoberg niet geregistreerd met de Garmin waardoor ik een kleine 12 km ontbreek op Strava. Uiteindelijk had ik dus een kleine 95 km gereden en ongeveer een 900 hoogtemeters.

Zondag was het Pasen en eens gezinsdag. Geen fiets, maar eens de benen onder tafel.
Weet je, de laatste maanden steek ik een pak meer 'effort' in het gezond leven en eten. Op dagen zoals Pasen waarop je een hele dag goed 'borgondisch' eet, begin ik me enorm schuldig te voelen. Je doet dan je best om je lichaam te geven wat het wil en dan voelt zo'n 'boefdag' niet plezant aan...

Gisteren moest ik de schade wat inhalen en heb ik een mooie, relatief vlakke, rit van 70 km rond het Donkmeer gereden. Voor ik het besefte had ik na 30 km al een gemiddelde van +- 27 km/u met lichte wind op kop. Daarbij niet genoeg gegeten en gedronken en ik voelde de bui al hangen. Na 50 km was het vet eraf en na 60 km was het vat leeg. Elk klimmeke deed pijn, op het vlakke kon ik het wel nog goed houden.
Uiteindelijk een gemiddelde van 25,5 km/u gehaald, maar leeg toegekomen.
Wel vreemd... personen die mijn blog van in het begin volgden weten dat ik in het begin enorm klaagde van het doorzakken door mijn knieën als ik aan het verzuren was. Nu was ik ook bijna verzuurd, maar de knieën gaven geen krimp. Blijkbaar heeft de training toch zijn nut bewezen.
Ik had wel enorm last van de onderrug (eigenlijk de hele rug) en ik voelde weinig kracht vanuit de bovenbenen en niet vanuit de knieën en kuiten dus ik denk wel dat de rug de boosdoener kan geweest zijn. Deze week heb ik een afspraak met de osteopaat om het eens na te kijken...

Dus, nu even wat rustiger aan doen zodat alle kwaaltjes wat kunnen genezen en het lichaam wat kan recupereren, en dan beginnen we aan de laatste rechte lijn. De Mont Ventoux volgt al binnen 2 maanden dus de kriebels beginnen te komen :-)

Opgelet: rustweek wil niet zeggen dat ik niet op de fiets ga kruipen :-) Om de 2 à 3 dagen ga ik eens een uurtje losrijden zonder weerstand.

Seeya later !

Rustweek zal op tijd komen

Vandaag een extra dagje verlof, extra lang paasweekend. Was eens nodig na enkele drukke weken. 4 daagjes thuis zullen eens deugd doen.

Na de iets wat slechtere training van dinsdag heb ik me deze week echt belabberd gevoeld. Ik loop nu al een dag of 10 rond met een snotneus en het wil niet echt genezen, ook al verzorg ik me goed :-(
Bewust gisteren het losrijden laten vallen en het vandaag beperkt tot 45 minuten. Maar wat een wind weeral zeg. Pal uit het noorden en met serieuze windstoten. Ik was blij toen ik een andere richting mocht uitrijden.

Morgen staat de Peter Van Petegem Classic op het programma. Een thuismatch voor mij, de start is op net geen 4 km van mijn deur. We gaan met een mooi groepje van Triple R de 87 km rijden. Eerst was de 118 km gepland, maar omdat niet iedereen deze afstand (zeker van dit caliber met zoveel hellingen) al kan rijden, kozen we voor deze afstand. Maar het zal voldoende zijn voor mij. Ik zal (in het beste geval) op net geen 100 km uitkomen en dat volstaat wel. Er zullen enkele mooie klimmen in voorkomen, zoals de Muur, Kapelmuur, Bosberg, Congoberg, ... voor mij zal het de eerste keer zijn dat ik de Muur op rijd met de koersfiets. Al zoveel keer gedaan, maar telkens met de MTB. Ik ben benieuwd :-)

Zondag geven ze een hele dag regen dus zal Pasen thuis te vieren zijn. De rit zal dan voor maandag zijn :-)

Nadien gun ik mezelf een weekje rust, want dit tempo kan ik niet blijven aanhouden en de gezondheid moet wat verbeteren. Mijnen comeback zal dan op 1 mei zijn met de Superklassieker (120 km) !!!

Keep on 'trapping'

Sorry voor de late post, maar ik heb de laatste dagen wat minder tijd gehad.
Het was weeral een drukke fietsweek. Opnieuw over de 180 km gereden en al bij al goed gegaan.

Vorige woensdag ben ik wat gaan losrijden. Rustig ritje met mooi gemiddelde.

De dag nadien stond er een avondtrainingsrit met mijn collega's op het menu. Normaal gingen we maar een uurtje of 2 maximaal rijden, maar het is wat anders uitgedraaid. Mooie rit langs de oevers van de Dender en de Schelde. Uitgekomen op een dikke 70 km. Stevige rit, maar toch goed volgehouden.

Vrijdag en zaterdag rust. Allé, zaterdag was het klusdag thuis dus op het einde van de dag was ik blij dat ik in mijn bed kon kruipen :-)

Zondag stond de openingsrit van de Bianchi trofee op het programma in Sint-Martens-Bodegem. Eerlijk? Ik had niet veel zin om mijn warme bed te verlaten, maar ja, we moeten ons opofferen hé ;-)
Ik wou het wat rustig houden, want het was 80 km en enkel mijn fietscompagnon Andy was van de partij dus ik wist dat het geen slakkengang ging worden.
Direct van het begin probeerden we (allé, vooral Andy, ik moest maar volgen) een peloton te volgen. Al snel ging de gemiddelde snelheid naar 28 à 29 km/u. Iets te hoog gegrepen. Andy, met zijn koersverleden, kon volgen, maar ik heb geen ervaring met in een peloton rijden dus na elke bocht hing ik aan de rekker en ik moest telkens te veel energie leveren om terug bij de staart te geraken. Ik zal nog veel moeten leren van het in peloton rijden.

Na een dikke 25 km heb ik dus moeten lossen en had ik besloten om mijn eigen tempo te rijden. Andy reed telkens een stuk vooruit met een peloton en wachtte nadien op mij. Uiteindelijk was het op mijn tanden bijten, maar ik ben toch niet volledig kapot aangekomen met een mooi gemiddelde van 26,5 km/u.

Vandaag een snelheidstraining gaan rijden, maar al snel voelde ik dat het niet veel ging uithalen. Enorm veel wind ; zelfs in het terugkeren had ik nooit het gevoel dat de wind in mijn voordeel was.
De rug voelde ook slecht aan, waardoor ik weinig kracht in de benen had. Gevolg: onvoldoende snelheid kunnen halen en snel door de krachten heen. Volgende keer beter, maar het is toch een sneu gevoel :-)

Stijve spieren!

Leuke week gehad vorige week en terug een weekrecord gebroken: 198 kilometer om precies te zijn.

Vorige week woensdag heb ik een training afgewerkt rond de omslagpols. Niet lang, 35 km en een gemiddelde van 27 km/u. Temperatuur was zalig en tamelijk fit terug thuisgekomen.

Donderdag en vrijdag rust want er stond een druk weekend aan te komen.

Zaterdag in de voormiddag een trainingsrit met Andy afgelegd: 'Dwars door Pajottenland' startende vanuit Terjoden/Erembodegem. Mijn achtertuin, zeg maar. Heel mooie rit, niet te lang (56 km) en mooi gemiddelde van 25 km/u.

Zondag stond er weer een kilometervreter op het programma: WTT 'Heuvels en bochten ProRace', startende in Zellik. Maar '60' km, maar wel vertrokken van thuis en nadien dus ook terug. Uiteindelijk op 106 km uitgekomen. 23 km/u gemiddeld, 730 hms en nog tamelijk fris.

Ik had het mezelf niet aangegeven. Zaterdag had ik tijdens de rit veel last van de onderrug waardoor ik al zittende weinig kracht kon zetten. In de namiddag was het beter, maar nog wat werk moeten doen in huis.
Gevolg: zondag opgestaan met pijnlijke bovenbenen en dan 100+ km gaan rijden. Maar tijdens de rit heb ik mijn ups en downs gehad, maar ik wist dat het gewone spierpijn was. Doorbijten dus. De laatste 10 km nog in gezelschap van 2 collega Specialized rijders naar huis gevlamd met volle wind op kop. En zelfs dat kon ik goed houden. Het gaat dus goed :-) als de rug wil meewerken...

Deze week losrijden op dinsdag, donderdag zal het een pittige rit worden met de Jan De Nul-collega's en zondag terug een rit van +- 100 km met de eerste Bianchi rit in Sint-Martens-Bodegem :-)

Goede maand

Einde van de maand en we hebben er ons na een desastreuze maand februari goed doorgetrokken. De moraal zit heel goed en het zelfvertrouwen is serieus aan het groeien. Maar ik blijf met de voetjes op de grond (en op de pedalen ;-)), want er is nog veel werk aan de winkel.

Deze (werk)week ben ik nauwelijks kunnen gaan fietsen. Maandag net geen anderhalf uur en vrijdag even wat losrijden.
Gisteren was er in Liedekerke de Parel van het Pajottenland. Vertrokken vanuit Ninove bij mijn fietscollega Andy en de rit is opnieuw heel vlot gegaan. Uitgekomen op 91 km, 800 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van dik 23 km/u. Echt mooie rit door het glooiende Pajottenland met wat serieuze kuitenbijters bij.
We hebben ons geamuseerd en ik ben heel fit toegekomen, dus het letten op mijn voeding voor, tijdens en na een dergelijke rit werpt zijn vruchten af. Ook de lage gemiddelde hartslag was een opsteker.

Gisterenavond was het een verjaardagsfeestje van een Jan De Nul-collega en de alcohol is iets te veel gevloeid en ik om 1u lag ik in mijn bed. Als je dan deze morgen om 10u wil vertrekken met een houten kop voor een MTB-rit, dan pikt het wel. Na 3 maanden niet op de MTB te hebben gereden was de omschakeling vandaag echt groot :-( Ja, je rijdt plots met een fiets die 4 kg zwaarder weegt en dat was ik niet meer gewoon. Ook de kracht dat je moet leveren ligt duidelijk een pak hoger.
Soit, op het einde waren de beentjes wel ver op, maar ik had nauwelijks gedronken en gegeten tijdens de rit, dus ja, nogmaals bevestiging dat voeding toch een grote factor speelt. Het percentage alcohol in mijn bloed zal ook wel een grote rol gespeeld hebben ;-)

Deze week is een vraagteken. Morgen en dinsdag is het rustdag, hopelijk kan ik woensdag en donderdag wat gaan trainen. Volgend weekend zou ik graag 2 ritten rijden. We zien wel :-)

Overzicht van de maand maart:

- 17 ritten
- 30 uur op de fiets
- 683 kilometer
- 4572 hoogtemeters

We komen er :-)

Na mijn geslaagde rit van vorige zaterdag in Zolder zag ik het terug wat zitten.

Deze week heb ik 2 trainingen kunnen afleggen.

Dinsdag had ik niet veel tijd en moest ik genoegen nemen met een uurtje rijden. Er waren serieuze rukwinden die dag en dat heb ik mogen voelen :-) Uiteindelijk mooi rustig ritje kunnen rijden en hartslag tamelijk laag kunnen houden.

Donderdag had ik een ritje gepland naar het Donkmeer. Ook die dag stond er een strakke wind, maar al bij al is het goed meegevallen. Ik heb maar een dikke 10 kilometer moeten beuken tegen de wind, dus viel het mee. Ook nu kon ik de hartslag onder controle houden, zeker als je ziet welke gemiddelde snelheid ik heb behaald: bijna 26 km/u. Voor ervaren rotten niet veel soeps misschien, maar rekening houdend met het feit dat ik alleen reed, nauwelijks uit de wind kon rijden, is dit een serieuze opsteker. Kijk, snelheid is geen punt voor mij, maar als je op zo'n training die snelheid kan halen en niet kapot thuis arriveert, dan is dit voor zeker een positief punt.

De apotheose van de week volgde gisteren : de eerste verkenningsrit van de Ronde van Vlaanderen: 100 km was het plan met daarin 11 of 12 hellingen van de Ronde (of die de Ronde toch ooit hebben aangedaan).
Start was in Ninove.

Pas op hé: het is niet de bedoeling dat ik binnen enkele weken de cyclo van de RvV ga rijden hé. Het groepje waarin ik meerijd (Triple R -- Retro Ronde Rijders) is van plan om het laatste weekend van augustus de volledige ECHTE Ronde van Vlaanderen (260 km met aankomst in Meerbeke) te rijden. Daar zijn we nu al voor aan het trainen. Voor mij is dit niet het hoofddoel van 2014 maar misschien dat ik er ook aan ga meedoen :-)

Gisteren was dus een eerste test om te zien waar we staan. Snelheid is van geen belang voor ons dus verwacht geen snelheden bij ons (in die buurt) van over de 24 km/u.
De voorbije dagen heb ik me al genoeg voorbereid: elke dag pasta, rode bietensap, genoeg drinken. Laatste 2 dagen op tijd gaan slapen, enz.
Maar hoe goed ik me ook voorbereid, ik was er niet gerust in. Wie mijn blog volgt, weet dat ik nog nooit boven de 90 km ben gegaan en al zeker niet met zoveel klimwerk.
We vertrokken gisteren dus rond 9u30. Schitterend weer was het niet. Het druppelde nog wat, de lucht zat toe en er stond een koude sterke wind uit het ZW.
De kilometers gingen goed en na een dikke 25 km begonnen de eerste klimmen van betekenis: Valkenberg, Ten Bosse, Haaghoek, Leberg, de verschrikkelijke Molenberg, Eikenmolenberg om er maar enkele op te noemen.
De Valkenberg had ik nog nooit gereden en die vond ik echt schitterend. Wel een echte muur om op te rijden en toch tamelijk lang. De Leberg had ik ook nog nooit gedaan en die viel wat tegen. Niet echt supersteil maar zeer kort wel.
De Molenberg was ik ook nooit naar boven gereden. Die ligt er echt verschrikkelijk bij.  Steil is die niet echt, maar ik was letterlijk aan het doorslippen op die slechte kasseien. Echt gevaarlijk door de slechte staat ervan. Die mogen ze er uithalen als het aan mij ligt ;-)

De kilometers gingen goed tot we na 50 km in een stortbui terecht kwamen. Kletsnat, koud en dan wat gaan schuilen onder een carport tot de bui wat was gaan liggen. We waren allen serieus aan het rillen en de volgende 10 km heb ik een klein klopke gehad. Geen verzuring maar door de koude voelden de bovenbenen heel stijf aan en kon ik geen maximum kracht geven. Toen de zon er doorkwam warmde alles terug op en liep alles terug veel beter.

Jammer genoeg konden we gisteren de Berendries niet oprijden. Deze lag nog altijd volledig open door werken. We zijn dan maar rond gereden en een ander klimmeke genomen. De Kasteeldreef zijn we dan afgereden en dan mijnen favoriete Elverenberg op. Die doe ik doodgraag.

Heel de rit heb ik proberen te doseren en op mijn kleine plateau blijven rijden. De laatste 25 km voelde ik me nog zo goed dat ik niet meer van de grote plateau ben gekomen. Het ging blijkbaar heel goed.

Uiteindelijk nog heel fris aangekomen met 102 km op de teller en 1100 hoogtemeters. Kan tellen, niet?

Allé, weer een goede opsteker en blijkbaar valt en staat toch alles bij het eten en drinken. Ik ga de trend proberen verder te zetten.

Deze seek probeer ik nog een training of 2 te doen en zaterdag staat de 80 km van de Parel van het Pajottenland op het programma. Hopelijk valt het dan ook goed mee ;-)

Iets geruster

Dinsdag was ik 's avonds vertrokken voor een kort ritje van een uur. Deze week had ik 's avonds weinig tijd dus moest ik meepikken wat ik kon.
Ik vertrok voor een mooi ritje richting Dendermonde langs wat landwegen om zo via het water terug te keren naar Aalst. De heenweg was tegen de wind in, de terugtocht wind in de rug. Net voor ik op het keerpunt was had ik het al in het snot: weer een total off-day. Het stuk langs het water voelde heel slecht aan en ik ben 75% verzuurd thuisgekomen en dit voor een ritje van amper 1u15 met gemiddelde van 25 km/u en nagenoeg geen hoogtemeters. En wat ik al totaal niet begreep was dat ik een gemiddelde hartslag had van slechts 133 slagen. In mijn schema is dit in de lange duur zone, een zone waarin ik uren zonder problemen moet in kunnen rijden.
Bij thuiskomst dacht ik de fiets aan de haak te hangen, zo slecht was het moraal :-(

Na wat afkoelen besloten om woensdag en donderdag niets te doen. Ik moest 's avonds toch op de kids letten tot na 19u dus ik had weinig kans om te rijden.

Vrijdag moest ik er eens uit, maar ik had opnieuw weinig tijd dus is het een snelle rit geworden om het hoofdje leeg te maken. Zowel op het werk als thuis is het een stressweek geweest en een ritje zou me goed doen.Ik ben op een 45 minuten uitgekomen, 18 km en een gemiddelde van 25 km/u. Das raar hé: onderweg kijk ik nooit naar de snelheid en toch kom ik altijd rond die 25 km/u uit :-D
De benen waren na de rit niet super, maar alleszins al beter dan dinsdag.

De voorbije dagen ben ik wel meer koolhydraten beginnen te eten. Elke dag bruin brood, pasta, vééél drinken, rode bietensap. Ook heb ik wat meer aandacht geschonken aan de lenigheid -> meer stretchen dus.

Vandaag stond de befaamde eerste voorbereidingsdag op het circuit van Zolder voor de deur. Met een klein en bang hartje vertrokken we deze morgen met 4 personen naar ginder. Heel de weg regen en enkele km's voor de afrit klaarde de hemel op :-) We hebben van de slag een hele dag geen regen meer gehad !

We hadden gekozen om vrije rondjes te rijden op het circuit. Een ronde op het circuit is net 4 km lang en mijn collega's wilden 80 km rijden dus 20 rondjes. Ik begon al te beven. Hoe kon ik nu 80 km rijden als ik dinsdag met moeite 30 km kon rijden :-s

Allé, we begonnen er aan op een rustig tempo. Ik ging me vandaag niet laten verleiden tot het volgen van snelle pelotons want anders ging ik me zeker opblazen. Soit, de eerste ronden gingen heel vlot. Op een normaal tempo reed ik 25 km/u gemiddeld, als ik iets hoger in hartslag ging ging ik tot 27,5 km/u.

Na 10 ronden hielden we even een stop om bij te tanken. Deze keer heb ik goed bijgetankt want ik voelde dat de benen al wat begonnen te protesteren precies. De eerste ronde na de stop voelde hierdoor wat raar aan. Maar de extra energie begon precies te werken en ronde na ronde ging het beter. Vanaf ronde 14 kon ik nog steeds het nijdig kort klimmeke op kracht naar boven rijden. Net voor ronde 20 kwam ik bij 3 gasten die iets over de 30 km/u reden en ik waagde mijn kans om ze eens een ronde te volgen. Ik ben uitgekomen op 30,5 km/u maar dit tempo kon ik toch niet meer dan 2 ronden volhouden. Nog een rondeke om los te rijden en zo sloten we de dag af... 85 km, 25km/u gemiddeld en 478 hoogtemeters. En nog belangrijker: een gemiddelde hartslag van 138 slagen, precies in de extensieve zone.
Maw, ik was trots op mijn eigen en al bij al ben ik iets geruster...

Nu stel ik me wel de vraag hoe het komt dat het vandaag zoveel vlotter ging ??? Ik heb al gezegd dat ik meer aandacht heb geschonken aan eten en drinken.
Gisteren veel pasta en bruin brood gegeten en veel gedronken. Deze morgen een bord Brinta, nog wat gewone pasta en een glas pompelmoessap. Onderweg naar Zolder heb ik voor de rit nog een drinkbus met sportdrank gedronken... Onderweg heel veel gedronken en op tijd gegeten. Tijdens de stop ook een peperkoek, droge granenkoek met rozijnen en stuk banaan gegeten en genoeg gedronken. Na de rit op de weg naar huis ook een bus recuperatiedrank gedronken.

Ligt het hieraan ? Heb ik in het verleden tijdens het rijden te weinig gedronken en gegeten ? Awel, ik weet het niet, maar ik ga dit zeker volhouden en opnieuw doen. Misschien heeft mijn lichaam dit gewoon nodig. Misschien ook niet en had ik vandaag gewoon een 'lucky day', wie weet het.
Soit, ik heb terug een strohalm waar ik me aan kan vasthouden...

Morgen ga ik zwemmen met de kids en maandag kan ik ook niet rijden. Dinsdag ga ik proberen om een 40 km te rijden en donderdag waarschijnlijk ook een ritje. Voor zaterdag is het nog een vraagteken, maar het zal volgend weekend ook een zware rit worden met wat meer klimwerk dan vandaag...